Οι σκορπιοί έχουν μέγεθος 3 - 18 cm και περιορίζονται στα θερμότερα μέρη του κόσμου και είναι χαρακτηριστικοί των ξηρών κλιμάτων. Είναι νυκτόβιοι. Την ημέρα κρύβονται κάτω από πέτρες, στις σχισμές των βράχων ακόμα και μέσα στα σπίτια, στις σκοτεινές γωνιές ή κάτω από έπιπλα ή και μέσα στα ρούχα. Τη νύχτα βγαίνουν από την κρύπτη τους για την ανεύρεση τροφής. Τρέφονται με άλλα αρθρόποδα (έντομα, αράχνες), που συλλαμβάνονται από τις ισχυρές δαγκάνες, ενώ η ουρά λυγίζει προς τα εμπρός, πάνω από το σώμα και το κεντρί στην άκρη της διοχετεύει μια θανατηφόρα δόση δηλητηρίου. Το νύγμα είναι που δίνει αραχνίδια αυτά την υγειονομική τους σημασία, αφού οι άνθρωποι δέχονται συχνά επιθέσεις όταν κατά τύχη ενοχλήσουν κάποιο σκορπιό.
Mesobuthus gibbosus
Στην Ελλάδα το πιο κοινό είδος σκορπιού είναι το Mesobuthus gibbosus. Έχει κίτρινο – καστανό χρωματισμό και λεπτές προσακτρίδες και το μήκος του ενήλικου μπορεί να φτάσει τα 8,5 cm. Τα άτομά του είναι κυρίως ευκαιριακά, πλανόδια, μη καννιβαλιστικά, που στήνουν ενέδρες και επιδεικνύουν χαμηλή κοινωνικότητα.
Όλοι οι σκορπιοί θεωρούνται επικίνδυνοι για τον άνθρωπο, ιδιαίτερα για τα μικρά παιδιά και άτομα τρίτης ηλικίας με πρόβλημα υγείας. Το δηλητήριο του σκορπιού, μια νευροτοξίνη, είναι συγκρίσιμη ως προς την τοξικότητα με αυτό της κόμπρας, αλλά η δόση που διοχετεύεται από τον σκορπιό, δεν είναι συνήθως δυνατή για να αποδειχθεί θανατηφόρα. Το σημείο του νύγματος μπορεί να πονά για αρκετές ώρες, ενώ μερικές φορές μπορεί να εκδηλωθούν και κάποια γενικά συμπτώματα, τα οποία όμως συνήθως δεν οδηγούν στον θάνατο τα ενήλικα άτομα, σε αντίθεση με τα παιδιά που αυτό μπορεί να συμβεί. Στον άνθρωπο μπορεί να προκαλέσει υπέρταση σε ήπιες περιπτώσεις, ή υπόταση και πνευμονικό οίδημα σε σοβαρά ατυχήματα. Συμπτώματα που έχουν αναφερθεί μετά το κέντρισμα του σκορπιού είναι η ναυτία, ο εμετός, η εφίδρωση, οι σπασμοί, το σοκ και το κώμα.
Η συμπτωματική φαρμακευτική αγωγή έχει αποδειχθεί ότι έχει μικρή αξία για τη θεραπεία του νύγματος των σκορπιών με νευροτοξικού τύπου δηλητήριο και μπορεί ακόμα να είναι και επιβλαβής, καθώς μερικά φάρμακα, και ειδικά η μορφίνη, μπορούν να γίνουν συνεργοί του δηλητηρίου. Παρόλα αυτά το τοπικό άλγος μπορεί να ανακουφιστεί με ασφάλεια με ξυλοκαΐνη. Επίσης, η εφαρμογή επιδέσμων και κρυοθεραπείας, ως ένα μέτρο πρώτων βοηθειών συστήνεται όχι μόνο για τα νύγματα των σκορπιών αλλά και για τα νύγματα άλλων δηλητηριωδών ζώων. Η υποθερμία μειώνει τον βαθμό απορρόφησης του δηλητηρίου και κρατά εντοπισμένη τη δράση του αλλά πρέπει να διακοπεί σταδιακά και αυτό μπορεί να επιτευχθεί απομακρύνοντας τον πάγο και επιτρέποντας στο νερό να πάρει σταδιακά τη θερμοκρασία δωματίου. Έχει βρεθεί εμπειρικά ότι δύο ή τρεις ώρες υποθερμίας εμποδίζουν σοβαρά δυσμενή αποτελέσματα από το δηλητήριο του σκορπιού και των περισσότερων αραχνών. Οπωσδήποτε θα χρειαστεί η γνώμη ειδικών ιατρών.
Για την καταπολέμηση των σκορπιών η «Σμινθέας» εφαρμόζει υπολειμματικούς ψεκασμούς σε σημεία όπου συχνάζουν για να τραφούν ή να αναπαυθούν οι σκορπιοί με διάφορα πυρεθροειδή.